φρακταλικό κι ανυπεράσπιστο

η όραση των οστών επιμηκύνεται

το δύσκολο κρέας των Άλπεων τρέφει τη γη μου

γεμάτη με περιπλανώμενα ζωύφια

σε στείρα εξάρτηση με το όλον

μικρή μου σφαίρα κατακόκκινη

υγρή γεμάτη υγρό υγραίνεις την υπόστασή

του

τώρα περπατάω και δεν είναι αργά για τίποτε

ώρα μεσάνυχτη μυρίζει η ζωή μπαρούτι και μηρούς

και άρρυθμοι κρουνοί μου μεταφράζουν τη σιωπή

των όντων 

τώρα πού είναι 
η αρμονία που δεν χρησίμευσε
για την ελαχιστοποίηση του χρόνου