έχοντας σκοτώσει το ερμαφρόδιτο παιδί των φόβων

η πλήξη με σχηματίζει
περιμετρικά
μεταγγίζοντάς με σε υπόλοιπα σκιάς
ή γονικλισία.

πλεσιώνομαι από υγρά παραμορφομένα
πρόσωπα
αχρηστεύοντας πια τη φωνή
που παίζει με τα ερειπωμένα κεφάλια
των νώθων σπασμών μου

το δέντρο στην πλατεία
δε με φοβίζει πια
θέλω να ζήσω πάνω απ' τις
λέξεις
δεν με φοβίζουν πια
τα χειλικόληκτα "θα"
θηρία που δαμάζω
με την απόλυτη παγερότητα
του μαθηματικού
ή του δολοφόνου

ξέρω, πώς μέσα απ' τη
διάνοια, αιωρείται το φως
μιας ηλίθιας τρέλας που ανασαίνει πρόστυχα.
θα την γιορτάσω
με επιφωνήματα παραληρηματικά
που θα με διώχνουν απ' τη φωνή μου
όσο θα τρέμω ηδονικά
ξεσκεπάζοντας φυγόκεντρα και εκκεντρικά
την άγρια νιότη της αυτοκατάρρευσης