feel like an alien

για την Γιουδήθ

σε βλεπω μεσα απο το κατοπτρικο μας κελάρι
πώς νιώθουμε την παραφορά του αναλγητικού σπασμούσε σκέφτομαι
χάνομαι μεσα στην δινη του εντός μου θρήνου
πώς αναμετρόμαι με τις ορέξεις του μυαλού
έχοντας πάντα την αυτιστική αμετανόητη συχνότητα των νόθων παρεκκλίσεωνκοίταξέ με πάλικοίταξε με.
τα λογια μου δεν εχουν καμια σημασια
πλανιεμαι στο κενο και σ αγαπάω
λέμε, ολο λένε υπομονήκι η εμμονή του θωρακισμένου μας καβουκιού υποκλίνεται σε μια ανώτερη μετενσαρκωμένη γεύσητου νου,
δεν αντιστεκομαιαπλά σε βλέπω και σε κοιτάζω
και τοσο επίμονα σπαράζω που δεν με νιωθεις πιαδυσκολα.... πολυ δυσκολα θα ηρεμησουμε
 δεν ηρθα για να σου πω αισιοδοξα λογακια και τρυφερα
μονο ηρθα να κλωτσησω τα εκτοπισμένα σου προσωπάκια
ένα ένα στη σειρά να τους δωσω λίγη φυγόκεντρη φωνήδεν μποροώ να σου μιλήσω αλλιώς με λεξουλες καθημερινές και όπως μιλάμε στο τηλέφωνο, στο τηλέφωνο
ειμαι σαν να βγηκα απο τηλεοπτικο σόου και μέσα από δεκαπέντε χιλιάδες μάσκες προσπαθώ νασε πείσω να νιώσεις "καλά"δεν εχω τροπο ούτε λογο να υπάρξω διπλα σου
όμως δεν θελω να μου εξαφανιστείς και να χαθεις στο ανακατεμένο παραλήρημα της σκιάς μας
της σκιάς όλων των ανθρώπων σαν κι εμάς που βρίθουν από ανασφάλειες και πόνο

σ αγαπάω με τον παράλογο τρόπο του υπαινιγμού

της αποτεφρωμένη ευφυίας

και της ταύτισης των αντιθέτων.

όπως και να χει

ακόμα κι αν ξεψυχίσουμε σε ξεφτισμένα μπαλκόνια

με μονη μελωδία την ξαφρισμένη μας ανάγκη για γελοία συναισθήματα

αγάπης και την καταστολή των λάθος τοποθετημένων μας χρόνων

η ψυχούλα σου βουλιάζοντας στο όριο των λυγμών μου

θα ναι μονάχα κάτι παραστρατημένα λόγια
που κρατήσαμε για πάντα στη σιωπή
η μια της άλλης.