Κυριακή 11 Ιανουαρίου 2015

φωνή μέσα απ' το συρματόπλεγμα


υπάρχουν κάτι τύποι στα σκονισμένα μου βιβλία
που σου μοιάζουν κάπως
με μια πελώρια νωχελική αναπνοή
και θωρακισμένα στομάχια
και οι νύχτες τους είναι κλειδωμένες στα υπόγεια
τις αμπαρώνουν με τα γαμψά νύχια των τεράτων
που απο μικροί ανάθρεφαν στο παιδικό δωμάτιο
κι οι κραυγές τους είναι τόσο λεπτές
σαν κοριτσίστικες φωνές
μέσα απ' το συρματόπλεγμα.

τα καταφαγωμένα πρόσωπα
δεν έχουν υπόμνημα
που να σε κατευθύνει πώς να ξεθάψεις την αλήθεια τους
είναι μπλεγμένη με τον παραλογισμό των ονείρων
και το αβάσταχτο κενό της σύνθλιψης
μα το βλέμμα τους
είναι αυτό το τόσο καθαρό
είναι η φλεγόμενη γη κι η παγωμένη θύμιση
αντικατοπτρισμός του μεγαλείου και του γελοίου
καρφώνουν με τα μάτια τους τις αντιθέσεις
και γραπώνονται απ' τις παραισθισιογόνες λέξεις
ύπουλη η λήθη κι ανυπόφορη η ανάμνηση
μα είσαι μικρή και άσπιλη
μέσα στο παραμιλητό σου
όταν υγρά τα πρόσωπά τους σε κοιτάζουν
και περιμένουνε να ξεφυλλίσεις κάποτε το χάος

όταν ξεσπάς
σ' ακούν μέσα από τον ταραγμένο μου καθρέφτη
κι αυτόματα η μοναξιά μας αναιρείται




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου