πέρα
απ' τον τοίχο του ύπνου δεν εχω άλλα λόγια πειραματικά να εξηγήσω τη
μετάγγιση του εφήμερου πάνω στην πέτσα μου. η κούραση βαραίνει τα οστά
μου και οι λέξεις αναμετριούνται με τον ανεστραμένο λεπτοδείκτη. το
άχρωμο δωμάτιο μου μιλάει για τους χαμένους ποιητές των ημερών και οι
κατσαρίδες ψιθυρίζουν τη συντέλια των κάλπικων παιδιών. η αλήθεια μου
βυζαίνει απ' την αποσυντεθυμένη τρύπα, τη μαύρη ανάσταση των πέρα απ' το
νου μου περασμάτων, όταν τρεκλίζω σε διαμελισμένα άσματα, η πιο βαθιά
ρίζα της υπόστασής μου δε βρέθηκε σε κανένα πραγματοποιήσιμο σύστημα,
όταν σε κοιτάζω μέσα απ' τον τοίχο του ύπνου όλα φαίνονται αδιάστατα,
αόματα διαστρεβλωμένα όμορφα κι απάνθρωπα απλά.
βλέπω
οάσεις μέσα μου ανεξιχνίαστες να αυτοπυρπολούνται, όταν κανείς δε
βλέπει ή δεν ακούει, κάπως ανασυγκροτώ το πεταμένο κορμί μου και το κάνω
να ξεχωρίζει απ' την υπόσταση του σύμπαντος, νωχελικά σε συμαζεύω απ'
το πανηγύρι των σκιών σου, όταν κι οι δυο τυφλές ξεσπάμε στα άνευρα
τετράδια και στις ηχορυπάνσεις, σου μιλάω μέσα απ' το πηγάδι, ξέρεις πως
δεν μπορώ να μιλήσω αλλιώς, ό,τι κι αν πω θα είναι ελάχιστο μπροστά
στον κατακλισμό της σιωπής μας
-ειμαι βιβλιοθηκη.συγνωμη.προχειρα
ξερω...
Τέλος συζήτησης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου